प्रजातन्त्र विकसित भई लोकतन्त्र भाको छ
नाइकेहरुको बुद्धि भने, घासँ चर्न गाको छ
कुन शक्तिले हो यीनका बुद्धि अव फर्काई दिने
गलत काम गर्दाहुदिँ यीनलाई थर्काइ दिने॥
सत्तालिप्सा, भत्तालिप्सा आफन्तलाई पोस्छन्
जनताको वास्ता छैन, मुलुकलाई सोस्छन्
मुलुक र जनता संग गर्दाछन् यीनले झेला
राजनीति यीनका लागि मोजमस्तिको खेला॥
मर्नु सम्म मरिसक्यो, अब मर्ने छैन
पर्नु सम्म परिसक्यो, अब पर्ने छैन
अभाव र बेदनामा, पिल्सिएर आँशु
झर्नु सम्म झरिसक्यो, अब झर्ने छैन
वारी पारी जता ततै, हण्डर र चोट
छर्नु सम्म छरिसक्यो, अब छर्ने छैन
प्रकृतिले ठग्ने कहिले, दैव पनि ठग्ने
गर्नु सम्म गरिसक्यो, अब गर्ने छैन
अबदेखि किन मैले, गजल कोर्नु पर्यो?
फ़ेस्बूक बाट भएपनि, गजल चोर्नु पर्यो ।
पेज हरुमा गजल का, शेर हरु हेर्दै गयो ।
मनपरेको कपि गरि, पोस्ट गर्नु पर्यो ।
मागि मागि घिउ खनेको, जेठो नाति म ।
दुधखान गोठ मा गाई, किन पाल्नु पर्यो?
पाठक लाइ के थाहा, म गजल चोर भनेर ।
बधाइ पाउन भावना मा, किन डुब्नु पर्यो?
आएको रित्तै जानुछ भोलि साथ किन खोज्छ मान्छे ।
जुन आफ्नो वशमा छैन त्यही किन रोज्छ मान्छे ।।
जसको मनभित्र पस्न सक्दैन भन्ने जान्दा पनि ।
उसैको दिलमा आफुले ठाउं पाऊन सोच्छ मान्छे ।।
मन भरी माया भएपनि देखाउनु त पर्दैन नि ।
थाहा हुँदाहुँदै आफ्नो मन मुटु आफै घोच्छ मान्छे ।।
झुटो माया गरे झैं गरी मिठो बोली बोल्यो भनी ।
संसारै आफ्नो सम्झी आफैलाई नर्कमा कोच्छ मान्छे ।।
धेरै तल खस्नुपर्ला, संसारलाई ढाँट्यौ किन
दलदलेमा फस्नुपर्ला, नकामलाई आँट्यौ किन
आफ़्ले खन्या खाडलमा, आँफै परे पछि
रहरलाई कस्नुपर्ला, यस्तो डोरी बाट्यौ किन
मित्रतालाई लत्याएर, लाग्दा अर्कै बाटो
फेरी सङ्गै बस्नुपर्ला, मायाँ प्रीति साट्यौ किन
वास्तविकता लुकाएर असत्यलाई रोज्दा
खरानी नै घस्नुपर्ला, आफ्नै बुद्धि चाट्यौ किन
सुनेको थिए, कसैको महल चोरि भो।
तर यहा आज आफ़्नै गज़ल चोरि भो।
भंथे सब्ले धन चोरि हुंछ, बन चोरि हुंछ।
तर आज आफ़्नै, अक्कल चोरि भो।
भंथे सब्ले तन चोरि हुंछ, मन चोरि हुंछ।
तर आफ़्नै कुवाको, जल चोरि भो।
भंथे सब्ले अम्रित चोरि हुंछ, प्रित चोरि हुंछ।
तर आफ़्नै गलाको, सल चोरि भो ।
तिमि देखि धेरै टाढा, बिरानो शहरमा छु ।
तिम्लाइ भेट्ने अथाह मनको रहरमा छु ।
रहरले होइन प्रिय बाध्यताले टाढा हुनुपर्यो ।
त्यसैले प्रिय पानिबिना माछि झै बगरमा छु ।
तिम्रै खातिर हासि हासि सहिदिंछु दुःख हरु ।
त्यसैले प्रिय आज बेतन लिने लहरमा छु ।
तिमि देखि धेरै टाढा बिरानो शहरमा छु ।
तिम्लाइ भेट्ने अथाह मनको रहरमा छु ।
अ-सहनीय पीड़ा पछी वेहोसीमा छू म ।
कसलाई दिऊँ दोष आफै दोषीमा छू म ।
बग्नु परे बग्छु आफै आँशु भेलमा परी ।
न सताऊ पापी संसार संतोषीमा छू म ।
मोनभई हेरी रहें, दुनियाको कर्तुतहरू ।
बोले पाग़ल, भन्छन खामोसीमा छू म ।
माया बस्यो अन्जानमै सुम्पिदिएँ सबै ।
जाली रहेछौ नबुझेर अफ्सोसीमा छू म ।
निर्मूल पार्न न सकेनी घटाऊँन त सकिन्छ ।
एक्लै लड भन्दीन हात बटाऊँन त सकिन्छ ।
हामी एकतामा बाँधिएर युवाशक्ति उठ्नु पर्छ ।
देश-द्रोही को गुठ्बन्दी फटाऊँन त सकिन्छ ।
हाम्रै हात मा छ सबै दिमागले काम गर्नु पर्छ ।
भुंडी पलटाई बस्ने लाई, हटाऊँन त सकिन्छ ।
स्वाभिमानी नेपालीको लाज अब राख्नु पर्छ ।
निस्वार्थले राम्रो मान्छे खटाऊँन त सकिन्छ ।
अस्मिता हाम्रो लुटिनेछ अँझ हाम्ले नसोंचेत ।
त्यस्ता पापीलाई लोपो चटाऊँन त सकिन्छ ।
स्वर्ग जस्तो संसारमा, सीता जस्ती नारी
सुकोमल भावनामा, हाँस्थ्यो घर बारी
सुषमा को ज्योति आउने सधैँ मिर्मिरेमा
प्रभातिले नौलो किरण छर्थ्यो वारी पारी
ढकमक्क कुसुमले खुसि छायो दिलमा
हाँसी खुसि फैलिएका वन पाखा घारी
पूजा, पाठ, अर्चना र सद्भावना बाँड्दै
सद्प्रेमले भक्तिभाव हुन्थे मन कारी
सन्तोषले रमाउथ्यौँ सुख, शान्ति, घरमा
आपसमा माया प्रेम सबै सदा चारी
