बारमा तेस्रो पटक भेट भएपछि उसले मलाई आफ्नो घर विशालनगरमा निम्त्यायो । उसको घर शिरीषका रूखहरूले घेरेको क्याम्पभित्र रहेछ । हामी त्यहाँ पुग्दा मध्याह्न भएको थियो र ठीक त्यही याम जहिले यी रूखहरूले आफूलाई नीलै बनाएर फुलाउँदछन् । घरको दायाँपट्टि ग्यारेजजस्तोमा एउटा पुरानो मोडेलको निजी मोटर राखिएको थियो । अलिक पर धेरै पञ्चरङ्गी फूलहरु बगल लगाएर फुलाइएका, बीचमा एक चोक्टा हरियो चौर नीला शिरीषका फूलहरूले झन्डै छोपिएको, ठीक त्यसै बीचमा मैले एउटी स्वास्नीमान्छे देखें छब्बीस वर्षकी ।
मेरो साथीले थाहा नपाउँदै मैले उसको रूपरङ्ग, लुगा लगाइ, उँचाइ, मोटाइ, हेराइ, हिंडाइ सबै पत्तो लगाएँ । सेतो सारी, सेतो ठुटे चोलो, लामो खुला केश, नराम्री भन्न नसकिने थिई ऊ । उसले हामीलाई हेरी, त्यही निधार खुम्च्याएर, त्यसपछि उत्सुकता नदेखाएरै ऊ इनारतिर लागी । म पनि उत्सुकतावश हेरिरहने मान्छे होइन । ममा केही विशेषता छैन ।
मेरो साथी भन्दै गइरहेको थियो “घर त अनकन्टारमा छ, तर असुविस्ता केही छैन… हो” । भन्दाभन्दै हामी मूल ढोकामा आइपुग्यौं । नीलो फूल र एउटी स्वास्नीमान्छे मेरो आँखाबाट ओझेल भइसकेका थिए ।
ऊ भन्दै थियो “यो तल्लो तला पनि बस्न लायकको छ, तर यहाँ कोही बस्दैन, खाली छ ।”
हामी भर्याङ उक्लन लागिसकेका थियौं । दोस्रो तल्लाको मटानको झ्यालनेर मैले अर्की स्वास्नीमान्छे देखें सोह्र वर्षकी । स्वास्नीमान्छेको उमेर पत्तो लगाउनु मेरो निम्ति कुनै समस्या होइन । ऊ केही अँध्यारो रोगनको तर आकर्षक टाइट कुर्तासुरुवालमा थिई । केही हतारिंदै ओर्लेर गई । मैले आँखा मात्र घुमाएर उसको आकर्षक नितम्बलाई हेरिरहें । यस स्थितिलाई आँखाभरि टिप्न नपाउँदै हामी दोस्रो तलाको मटान पार गरेर तेस्रो तलामा आइपुग्यौं । मेरो आँखाबाट एउटा झ्याल र एउटा आकर्षक नितम्ब ओझेल भइसकेको थियो । हामी छेउको ढोका खोलेर एउटा सुसज्जित ठूलो कोठाभित्र पस्यौं । केही ठूलठूला कोचहरू, केही ठूलठूला तस्वीरहरू, बीचमा सिङ्गमर्मरको गोलो टेबुलमाथि झ्याम्म पारेर शिरीषको फूल एउटा फूलदानमा सजाइएको थियो ।
फूलदान देख्नासाथ मैले झट्टे चौरको एक टुक्रामाथि हिंडिरहेको दुईवटा खुट्टाको सम्झना गरें, यो फूलदान अवश्य तिनै हातहरूले भरिएको हुनुपर्छ । कोठामा एक प्रकारको रमाइलो व्याप्त थियो । ऊ आफ्नै सिलसिलामा भन्दै गइरहेको थियो “हामी जाहान थोरै छौं, चुरुट लिनुस् । मेरो मुआ हुनुहुन्छ, बुबाको स्वर्गे भएको धेरै भइसक्यो । मुआ पनि मधेस जानुभएको छ, घरमा अहिले हामी चार जना मात्र छौं नोकरचाकरबाहेक ।”
मैले अड्कल लगाएँ । एउटा शिरीषको फूल, एउटा मटानको झ्याल, एउटा यिनै आफैं र अर्को ? अर्को को यिनी त अविवाहित हुन् । चुरुटको धूवाँमा उत्सुकता रिंगिंदै मेरो वरिपरि तथा उसको वरिपरि घुमिरहेको थियो । झ्यालबाट उसको पर्खालको छेउछेउमा लगाइएका शिरीषका नीला नीला फूलहरू हावामा हल्लिरहेका थिए र यिनैको फेद-फेदमा अरू कोही शायद ।
